De GP Plouay is één van de najaarsklassiekers op WT-niveau waar de klassieke renners uit het voorjaar elkaar terug bekampen. Een wedstrijd over 248 km langs smalle kronkelende wegen waarbij er weinig echt vlakke stukken zijn. Het is dus zaak heel attent te koersen om de voeling met de kop van de wedsgtrijd niet te verliezen.
De vlam slaat dan ook heel vroeg in de pan en er wordt hard gekoerst vanaf meer dan 140 km voor de aankomst. De 4 vluchters van de dag zien hun riante voorsprong van zo’n 8 minuten dan ook heel snel gereduceerd worden. De onverharde grevelstroken zorgen voor een sterke uitdunning van het deelnemersveld waardoor de finale betwitst worden met niet meer dan 40 renners.
Na een paar schermutselingen is het Tiesj die op ongeveer 23 km voor de finish een aanval lanceert en onmiddellijk Sep Vanmarcke meekrijgt. Even verder sluit de Australiër J. Haig aan. Ze werken goed samen en bouwen een voorsprong tot een kleine minuut uit.
Wanneer Tiesj op een 1,5 km voor de finish zijn 2 medevluchters probeert te verschalken reageert Vanmarcke onmiddellijk en brengt ook Haig terug. Wanneer even later Sep aanvalt probeert Tiesj Haig het gat te laten dichten maar die weigert in eerste instantie te reageren en wanneer die uiteindelijk wel toehapt is het kalf verdronken.
Vanmarcke rijdt solo naar de WT-overwinning. Tiesj wordt tweede op 3 seconden.